kiego powrotu do zdrowia po czym zabrał chłopców i powoli

tylko skręciła i zniknęła mu z oczu, podniosła dłonie do
entuzjazmu, gdy mówił o swojej pracy, że
- A może taki? - Federico wskazał na różowe owieczki
.. blado.
w obliczu tej straty.
R S
i Kit?
Upił łyk wina i odetchnął głęboko. Musi się
– A ty dałeś się nabrać. Głupio ci teraz, co?
– Nie! – wykrzyknęła Lucy. – Pół godziny temu znalazłam
się" rozumie „morderstwo"?
ja nie – dodał cicho.
zamierzała to zrobić później.
Pseudo owczarek zaczął szczekać. Sebastian coś cicho wymamrotał

- Nie ma o czym - rzuciła przez ramię.
Do siódmej zostało jeszcze pół godziny. Tammy wzięła prysznic, umyła włosy, przebrała się w zapasowe dżinsy i prostą bawełnianą bluzkę - w plecaku nie miała nic innego - a potem wyjęła zaadresowaną do siebie kopertę i otwo¬rzyła ją.
- To chodźmy najpierw nad brzeg morza. Jest tam duży kamień, na którym lubię siadać i marzyć, obserwując zachód
Ochmistrzyni powinna wylecieć z roboty, pomyślał. I to natychmiast.
Mały patrzył na zbliżającą się i uciekającą łyżeczkę, jak¬by ta go zdradziła. Nie rozumiał, że to zabawa. Nie umiał się bawić. Łyżeczka dotknęła języka malca i znowu odleciała, i po-nownie zanurkowała jak mały aeroplan. Tammy zaśmiała się zachęcająco.
- Ja miałabym mieszkać w zamku? - powtórzyła z nie¬dowierzaniem.
- Nie zabierzesz go ze sobą z powrotem do buszu - zauważył trzeźwo Mark. - Jest na to za malutki.
Przeniósł się z powrotem do zamku, ponieważ ukochane Renouys nagle mu obrzydło. Stopniowo nauczył się, jak pla¬nować dzień, by maksymalnie dużo czasu spędzić z Henrym, jednocześnie nie zaniedbując żadnego ze swoich obo¬wiązków. Na życie towarzyskie nie zostawała mu nawet jed¬na chwila, ale jakoś wcale za tym nie tęsknił. Nie pociągało go już przesiadywanie w ekskluzywnych lokalach, prowa¬dzenie błyskotliwych rozmów, otaczanie się wytwornymi kobietami.
- Nie wiem, po prostu się pytam - odparł Mały Książę, beztrosko wzruszając ramionami i patrząc Pijakowi prosto w
Kolacja przez jakiś czas przebiegała w milczeniu Wróćmy do kwestii listu - zaproponował w końcu Mark, dolewając wina.
- Świetnie! Przyjdę w tych łachach i skompromituję się przed wszystkimi, bo ewidentnie na tym ci właśnie zależy! Na tym, żebym się ośmieszyła! Proszę bardzo! A teraz
Podniosła wzrok i dopiero wtedy spostrzegła pełen sa¬tysfakcji uśmiech na twarzy Marka. On sądził, że ją kupił!
- Dobranoc - powiedział.
- Interes kraju wymaga, żeby następca tronu powrócił - oznajmił twardo.
opowiedziałeś?